do uzbrojenia Wojska Polskiego w 1919 r. Były one masywniejsze i mniej starannie wykonane niż szable w wersji oficerskiej i podoficerskiej. Podstawową różnicą było bielenie cynkiem opraw rękojeści. Trzony nie były lakierowane, z lekka ukośnie karbowane (bez metalowego oplotu), jelce nie miały wąsów. Głownie były zawsze ciągnione w jedną bruzdę, zaopatrywane w charakterystyczny znak GUZA (Główny Urząd Zaopatrzenia Armii). Blaszane pochwy (o konstrukcji takiej jak szabel oficerskich i podoficerskich) malowane były na zielono. W 1919 r. szable tego wzoru wytwarzała firma G. Borowskiego (przekazując 5318 tych szabel wojsku) oraz warszawska "ARMA" (przekazując wojsku 2646 szabel). Były one produkowane również później przez