je właśnie do miejsca przeznaczenia. Szkapina ciągnie wóz powoli, bez entuzjazmu, jakby i jej dał się we znaki kończący się pracowity tydzień.<br>&lt;q&gt;- Wio, Baśka!&lt;/&gt; - mamrocze furman, bardziej z obowiązku, niż z chęci ponaglenia konia do szybszej jazdy. Koła miarowo turkoczą, szkapina leniwie ciągnie za sobą ten majdan, a furman znów zapada w drzemkę. Na czystym dotąd niebie zaś pokazują się chmury i zaczyna wiać lekki wiatr - co dalej okaże się nie bez znaczenia w tej historii. Wtem gdzieś spomiędzy zarośli wyszedł jakiś człowiek.<br>&lt;q&gt;- Podwieziecie mnie kawałek, gospodarzu?&lt;/&gt; - spytał. Woźnica uchylił ostrożnie jedno oko. Obcy ubrany był po miejsku, widać nietutejszy. Pewnie