się dopiero w 1956 r. "po przymusowej 10-letniej przerwie" (s. 4).<br>I w tym całkowitym osamotnieniu egzemplarze Kultury krążyć zaczęły z rąk do rąk najbardziej zaufanych, wypożyczane na godziny, a wyjątkowo tylko na całą noc. W nich dopiero znaleźć mieliśmy nasz głos, nasze oblicze spotwarzane od dziesięciu lat jako "zaplute karły reakcji". Kultura była w tych latach jedynym pismem, które trafiało do naszych rąk i serc, podczas gdy nasi byli koledzy odbierali państwowe nagrody i odznaczenia, jeździli na zjazdy literatów do Nieborowa i na seminaria ideologiczne do Moskwy. Jedność pokolenia pękła, ale nie zamilknął jego głos wolny dochodzący spod dalekiego