film, nie rozglądając się nerwowo, czy czasem nie siedzi koło mnie ten odpowiedni przeznaczony dla mnie. Niestety seans był dopiero za godzinę. Pozostał mi relaksujący spacer. I wtedy stało się to COŚ. Gdy tak spacerowałam rozmyślając o smutkach i kwiatkach (nie o mężczyznach), podszedł do mnie zwyczajny chłopak i zwyczajnie zapytał, czy może mi towarzyszyć. Tak sympatycznie się nam rozmawiało, że postanowiliśmy to powtórzyć. A dziś? Kochamy się jak dwa muminki i mamy dziwne przeczucie, że ta bajka potrwa dłużej. Po co to piszę? Żeby publicznie zwrócić wam honor. To, co pisaliście, jest PRAWDĄ. <br>Ania&lt;/&gt;<br><br>&lt;div1&gt;<br>&lt;tit&gt;Uzdrawiająca depresja&lt;/&gt;<br><br>Nie wiem, czy to