przypadku Heleny, już samo zwrócenie się do niej z prośbą wymagało sporej odwagi. Nie spodziewała się jednak tak szybkiej i jednoznacznej odmowy. Dobrze wiedziała, że nie powinna już nic więcej mówić, ale sprawa była zbyt ważna, by pozwolić zakończyć ją jednym słowem. Joanna niebezpiecznie zbliżyła się do granicy arogancji.<br>- Dlaczego? - zapytała. <br>Helena oderwała wzrok od lustra i spojrzała na małą, podnosząc brwi w wyrazie zaskoczenia i dezaprobaty. W tym domu jej słowa stanowiły prawa i nie musiała ich uzasadniać. Poczuła jednak jakiś upór w łagodnej zwykle Joannie, więc uzasadniła:<br>- W naszej rodzinie nikt nigdy nie biegał - powiedziała z wyższością w głosie