gdzie przeznaczenie egzystencjalne zostało wbrew naturze przyspieszone, tak jak to właśnie zdarzyło się w getcie, między spekulacją a życiem, otwierają się przepaściste różnice. Okazuje się wtedy jak opornie nie mogą się spoić te oba światy, szpitala i getta, bo tak są wobec siebie nieproporcjonalne, że można mówić chyba tylko o żarliwej samozachowawczej intencji, o rozpaczliwym pomyśle, żeby się jakoś razem wytłumaczyły. <br>O wielkości tej książki stanowi w każdym razie to, co dzięki Krallównej przypomina sobie Edelman z getta. Te rozmowy, z których powstaje autoportret bohatera mimo wspólnego wysiłku, wzajemnego zrozumienia, raz po raz plączą się i rwą. Występuje w nich bowiem