oczach było za dużo determinacji, tępego uporu, który złamać mogą już tylko czyny, nigdy słowa. Glauberyt kiwał się trochę, ale trudno było nazwać to drżeniem.<br>- Iza - powiedział miękko. - To go będzie bolało. Może bardzo. Może zemdleje, ale równie dobrze... Nie chciałbym tak umierać.<br>Cofnęła się. I uniosła automat.<br>- Ja nie żartuję. Nie próbuj... Nie żartuję.<br>- Ty z tym będziesz żyła.<br>Powoli, nie oglądając się na Wesołowskiego, wyszedł na korytarz.<br>- Wielkie dzięki.<br>Z trudem zrozumiał. Tamten nie podniósł głosu powyżej granicy pomruku. Nie wiadomo, do kogo mówił.<br>Iza stanęła w progu z butelką w ręku, pociągnęła jak staropolski furman. Prawie się nie