w starą teatralną lornetkę. Na próżno. Nigdy więcej pupy. <br> Wspominam ten incydent jako ciekawy przyczynek do faktu, jak niezwykle wcześnie budzi się w małym chłopcu zew płci. Trzymał na uwięzi ową gromadkę malców, z których większość nie przekroczyła dziewiątego - dziesiątego roku życia, każąc im śledzić z zapartym tchem mgliste, dalekie zarysy. Ów zew od razu też, od swego zarania, płynął we mnie dwoma podstawowymi nurtami: jednym z nich było instynktowne dążenie do zaspokojenia budzącej się ciekawości, fascynacji odmiennością ciała kobiety, drugim - sublimacja tego pierwszego, kult kobiety z jej niedocieczoną tajemnicą, której rąbka może ona jednak kiedyś uchylić przez jakąś nieuświadomioną, trudną