druga inscenizacja, w 1828 w Porte-Saint-Martin, zachwyciła recenzentów; najbardziej podobał się "piekielny walc" w wykonaniu Fryderyka Lemaître i Marie Dorval.<br>Repertuar klasyczny, grywany w Comédie Française, był potężnie zasilany sztukami nowymi - autorstwa Woltera i jemu współczesnych. Nowości te były często wysoko cenione przez ówczesną krytykę "wysoką", ale celebrując zasady kompozycji klasycznej podejmowano te same co niegdyś tematy i przebiegi akcji, trzymano się niewolniczo schematów. Mimo że od połowy wieku XVIII domagano się zmian - Denis Diderot pisał o potrzebie różnicowania dekoracji i dopasowywania ich do treści sztuk, a Wolter między innymi o kostiumach, które powinny odpowiadać modzie z epoki - w