niech to Allach ma w swojej opiece. Najmniejsza igła wielkości marspikla czy małego spinakerbomu. Cumy w nie nawlekać. Kontynenty zszywać, nie cienki dakron. Panowie...<br> Siedzę więc na koi i dźgam. Podobno robię to bardzo śmiesznie. Ile razy zaczynam szyć w obecności Krystyny, zawsze mnie przedrzeźnia. Bardzo to lubię, po prostu zaśmiewam się z jej gestów. Minę ma strasznie srogą, ręce sztywne jak dźwignie, a zamachy bierze przed każdym sztychem półmetrowe. To właśnie mam być ja.<br> Wciąż przesuwam dalej na wschód granicę, za którą powinniśmy napotkać bardziej znośne warunki: sprzyjające wiatry, trochę ciepła. Początkowo miał to być 170 południk. Potem 180 (zmienimy daty