krzyku na Wicka gardło stawało się jakby drewniane. Ale <br>dopiero w ogrodzie zaczynała się nowa męka. Można <br>tu było co prawda usiąść w chłodzie na ławce, <br>ale za to... Bo przecież nikt nie mógł chyba zarzucić <br>Adeli, że nie utrzymywała czysto swoich dzieci! Codziennie <br>wieczorem, gdy zmęczona całodzienną pracą matka <br>zasypiała najczęściej od razu kamiennym snem, Adela łatała, <br>cerowała i prała ich bieliznę i ubranka. Ale stare, <br>wypłowiałe sukienki, z wieloma nie dającymi się <br>już wywabić plamami, wyglądały mimo to zawsze jak <br>trochę przybrudzone. A prócz tego po drodze do ogrodu dzieci <br>też potrafiły wybrudzić je. Zmęczona Zosia musiała <br>choć ze