się mniej więcej na wysokości środka trzonu rękojeści. Późniejsze natomiast charakteryzowały się tym, że kabłąk odchodził od jelca bardzo często prawie pionowo bądź z minimalnym jedynie wygięciem (a maksymalny moment wybrzuszenia znajduje się znacznie wyżej niż w oprawach XVII-wiecznych). Ta konstrukcyjna ewolucja rękojeści szabli husarskiej doprowadziła z czasem do zatracenia szlachetności klasycznej formy. Zawsze drewniany trzon rękojeści, obciągnięty jaszczurem lub zwykłą skórą, był w swej górnej części lekko pochylony w przód, zazwyczaj nie owinięty drucikiem czy metalową taśmą (co było właściwie regułą w szablach XVII-wiecznych); głowica zwieńczona była migdałowatym, minimalnie wypukłym kapturkiem przechodzącym warkoczem aż do jelca (gdy, jak