cukier, a on czkał, czkał ze dwie godziny. O mało Bogu duszy nie oddał... Istna Sodoma i Gomora... Oj, dobrze, że ciebie, Adasieczka, nie było. Ty jesteś dziecko czutkie, znerwowałbyś się okropnie. Pan Jurczenko tylko latał i wszystlkich uspokajał, ale ponaprasnu. Ja już sama nie wiedziała, co robić... Uszy sobie zatykała, żeby tego lamentu nie słyszeć... Mówię ci, Adasieczk'a, Sodoma i Gomora!<br><br>Gdy przyszliśmy do domu, Krysia i Sierioża już spali, a ojciec siedział w gabinecie z panną Kazimierą. Przytuliłem się do ojca, zachowując stosownie do powagi chwili uroczyste milczenie.<br><br>Panna Kazimiera miała podkrążone, zaczerwienione oczy. Nos jej znowu się wydłużył