fałszywie, to i owo próbując zatrzeć i sobie ułatwić, ale dostatecznie świadomy, żeby zdawać sobie sprawę, że zginę bez Boskiej pomocy. Byłem więc typowym &lt;hi rend="italic"&gt;salaud&lt;/&gt; według definicji Sartre'a, czyli człowiekiem, który tak się urządza, żeby wierzyć w metafizyczne powody swego indywidualnego istnienia, czyli w to, że jeżeli żyje, to został zawczasu do czegoś powołany. Podobne przekonanie mego patrona, Mickiewicza, Gombrowicz potępiał jako "filozofię zabobonnego dziecka" i skłonny jestem przypuszczać, że w literaturze polskiej dwudziestego wieku wyróżnia i mnie "dziecinny zabobon".<br>Ładny spokój wiary! Z tajemniczym pociągiem do manichejskiej negacji, do &lt;foreign lang="lat"&gt;Le moi est haissable&lt;/&gt; Pascala, do zadziwiającego oświadczenia Simone Weil: &lt;q&gt;Kiedy