mu dobrze znane, był pomimo wszystko człowiekiem kulturalnym i oczytanym. Spostrzegł jednak nieszczerość umysłu gotowego w każdej chwili do wytłumaczenia najbardziej pierwotnych odruchów i instynktów ludzkich. Umysł jest pewnego rodzaju aparatem, służącym jedynie do usprawiedliwienia naszej uczuciowości. Człowiek zawiedziony w miłości potrafi zbudować nie najgorszą teorię, podnoszącą do ideału każdą zawiedzioną miłość. Człowiek zdradliwy zawsze udowodni moralność własnej zdrady. W podobny sposób zazdrosny Widmar przekonywał siebie, że zazdrość jest uczuciem niezbędnym i świadczącym o prawdziwej miłości. Umysł jego natychmiast podsunął mu szereg dowodów, podkreślających słuszność tego twierdzenia. Zrozumiał, że miłość jest zawsze związana z pojęciem wyłączności, zwłaszcza wtedy gdy jest prapierwotna