bo nie pamiętałem już, kiedy<br>ostatni raz ją widziałem uśmiechniętą.<br> Zawstydziły się z lekka obie, lecz matka chyba dużo bardziej od Anny,<br>bo przez chwilę nie wiedziała, co powiedzieć, rozjaśniając tym<br>uśmiechem na przemian twarz lub ścinając ją jakby w zmuszonym jedynie<br>do uśmiechu grymasie. W końcu jednak przemogła to zawstydzenie i<br>powiedziała:<br> - Ładna panienka.<br> Nie miało to żadnego związku z tym, co akurat szczebiotała do niej,<br>chcąc pokryć swoje zawstydzenie, Anna. A nawet mogło odnieść się<br>wrażenie, jakby matka cięła po tym szczebiotaniu tą wypowiedzianą niby<br>w nagłym przypływie serdeczności pochwałą:<br> - I oczy takie duże - brnęła dalej. - Od razu widać