od szafotu tyś mnie ocalił... <br>Zamilkła na chwilę.<br>- Wiedźminie?<br>- Słucham.<br>- Ja wiem, jak wdzięczność okazać. Jeśli tylko zechcesz...<br>- Słucham?<br>- Zobaczę, co tam u koni - powiedział szybko Cahir i wstał, owijając się płaszczem. - Przejdę się trochę... po okolicy...<br>Dziewczyna kichnęła, pociągnęła nosem, chrząknęła.<br>- Ani słowa, Angouleme - uprzedził ją, naprawdę zły, naprawdę zawstydzony, naprawdę zmieszany. - Ani słowa!<br>Chrząknęła znowu.<br>- Naprawdę nie masz na mnie ochoty? Ani troszeczkę?<br>- Od Milvy już dostałaś rzemieniem, smarkulo. Jeśli natychmiast nie zamilkniesz, ode mnie dostaniesz dokładkę. <br>- Już nic nie mówię.<br>- Grzeczna dziewczynka.<br>W zboczu porośniętym koślawymi i powykręcanymi sosenkami ziały jamy i dziury, ostemplowane i oszalowane deskami, połączone