korcie, jest uroczy i wesoły i jak zwykle mistrzowski w każdej grze, mój czarujący ojciec. Ale już za chwilę zobaczę go przygarbionego pod ciężarem przeczuć, jego oczy widzą tragedię, choć minęło zaledwie dziewięć lat i nikt jeszcze nie jest na naszym tropie. I Smardzew pewno jeszcze się nie zmienił. Tam zawsze las po lewej, a gdzieś przede mną, w końcu ogrodu, aleja grabowa, gdzie stykają się górą czupryny drzew i słońce jasnymi blaszkami sypie się na trawę. Na końcu ścieżki polne dalekości, za nimi jałowcowe zbocza, zbiegające ku wąwozowi, który jest już samą gonitwą cieni i blasków, zapachów olszyny i brzóz