jeszcze nie jest na naszym tropie. I Smardzew pewno jeszcze się nie zmienił. Tam zawsze las po lewej, a gdzieś przede mną, w końcu ogrodu, aleja grabowa, gdzie stykają się górą czupryny drzew i słońce jasnymi blaszkami sypie się na trawę. Na końcu ścieżki polne dalekości, za nimi jałowcowe zbocza, zbiegające ku wąwozowi, który jest już samą gonitwą cieni i blasków, zapachów olszyny i brzóz. I fiołków.<br>Znowu niosę polne kwiatki dla babuni Rózi, wuj Leon chwyta mnie na schodkach tarasu i unosi wysoko w powietrze. Więc śmieję się z tej napowietrznej podróży i do tej zabawnej, słoniowej gęby. Jakże mogłabym