Jezu! Dyć ja nietutejszy, wielmożny panie! zawołał pokornie.<br>Lecz twarda ręka nie puszczała karku.<br>- Do ratusza, łajdaku... do ratusza! - wrzeszczała groźna figura potrząsając chłopem jak workiem kości.<br>&lt;page nr=255&gt; - Puśćcież, wielmożny panie... nikogom tu - nie ukrzywdził, laboga!<br>- Drabie! Pana prezydenta obrażasz, i to przed samym ratuszem!... Spokojność publiczną zakłócasz! A już zewsząd zbiegali się ludzie, ciekawi awantury.<br>Wawrzon nie opierał się dłużej. Dał się wieść policjantowi ku szeroko otwartej ratuszowej bramie. Tyle że nie przestawał sumitować się pokornie a labidzić a naiwność swoją i nieświadomość uporczywie tłumaczyć...<br>Ale brzuchaty mąż w filcowej czapie był niewzruszony w swej urzędowej czynności. Wiódł chłopa szerokimi schodami