wydanej w 1923 roku (!) Wielkiej <br>Niedźwiedzicy pisał: "O, nazbyt wiele słów już z ust wezbranych padło, / By <br>się samego siebie nie zapytać po co..." A przecież to on uchodził za poetę, <br>w którego wierszach najpełniej wyraził się skamandrycki witalizm, niczym - zdawałoby <br>się - nieokiełznana radość życia. I oto po dwu jednorodnych zbiorkach "najradośniejszej <br>poezji wszystkich czasów" autor wyznawał z pokorą: "Z szarej ziemi powstałem <br>i w ziemię się szarą obrócę", a cytowany tu wiersz Sumienie zakończył taką oto <br>strofą:<br><br>&lt;q&gt;O, nazbyt wiele słów już pochwyciło ucho,<br>By nie ważyć każdego rzuconego brzmienia<br>I milcząc ponad treścią unosić się głuchą,<br>Jak złoty promień