podniósł wzrok na gwiazdy <br>i odnalazł znów kierunek, gdzie leżały góry.<br><br>O pierwszym brzasku usłyszał szmer strumienia, wkrótce <br>mógł już dojrzeć ciemne pasmo wody. Po obu jej stronach <br>ciągnęły się niewysokie zarośla. Kiedy rozwidniło <br>się i niebo przybrało barwę niebieską, a z ziemi <br>ustąpiły cienie, Awaru ujrzał zarośla wstępujące <br>na zbocza doliny podobnej do ogromnej, zielonej misy.<br><br>Słyszał pluski wody toczącej się po kamieniach, ale <br>odgłosy poranku nie były pełne. Brakowało w nich <br>śpiewu ptaków, nie zdołał też złowić brzęczenia <br>owadzich skrzydeł. Za to w powietrzu doliny unosiło się <br>coś nieuchwytnego, co w umyśle Awaru potęgowało <br>z każdą chwilą uczucie zagrożenia