otwierały się same pod naporem obrzękłej pamięci. <br>Słyszy tamten gwar, jak szumem kołuje i powraca, bo łąki pełne ludzi. Zbiegowisko, odpust­nie­odpust, odwalanie bunkra. W radiu mówiono, że w bunkrze są "żywi Niemcy". Więc przyjechali, przybieżeli poczciwi chrześcijanie na otwarcie filii piekła, w ten dzień lipcowy przybyli, żeby zobaczyć zbrodniarzy uzbrojonych po zęby. <br>Stoi młody Joachim przy pierwszych krzakach olchy, co po spalonym lesie odrasta. Kawałek dalej od wikarego dwóch milicjantów i falujący tłum gapiów. Spojrzy milicjant na zegarek. <br>- Uważaaaać! Usta pootwierać! Zaraz będzie... - jeszcze siedem sekund, pięć... i ŁOMOT GŁUCHY WYBUCHU! A nad nim wieża mrocznej ziemi i dym