te zaangażowanie po "reżimowej stronie" było kwestią zupełnego przypadku najpierw, a koleżeńskich związków potem. Zaczęło się od... nauki łaciny w liceum. Trafiłem do łacińskiej klasy tylko dlatego, że nie byłem wystarczająco dobry, żeby trafić do angielskiej, czego bardzo chciałem. Uczyła nas tego niechcianego i, jak nam się wtedy wydawało, zupełnie zbytecznego przedmiotu kobieta, będąca uosobieniem tego, czego żaden uczeń nie znosił: surowego drylu, oschłości, wręcz dystansu do wykonywanej pracy i rygoru. Profesor Alina G. była znana także z tego, że kierowała szkolną komórką PZPR. Przy tym wszystkim była - tak, jak ją dziś pamiętam - sprawiedliwa, uczciwa i nie narzucająca swojego zdania innym