blisko na gałęzi. Głupia sroka zapomniała, co jej księżniczka tak mozolnie kładła w głowę, i tylko mechanicznie powtarzała dwa słowa na przemian. Spotkanie to podniosło Mieszka na duchu, pośpieszył do obozu, zebrał drużynę, siedli na koń i ruszyli. <br>Ofka tymczasem szykowała się do drogi. Jakby na pożegnanie przystroiła się w zbytkowne rozmaite łachy kosztowne, stroiki brylantowe. W słońcu błyszczała od brokatów i klejnotów. A dojrzawszy w ogrodzie, że zakochany gnom zbliża się, okryła twarz gęstą woalką. <br>- O niebiańskie dziewczę! Czemuż skąpisz mi widoku &lt;orig&gt;twarzuchny&lt;/&gt; swojej? Czyni on mnie szczęśliwszym od wszystkich, którym kiedykolwiek słońce poranku przyświeciło.<br>Księżniczka uśmiechnęła się spoza gęstej