zawsze tu. Nie będę się zarzekał&lt;/&gt;". Dokładnie na tym polega wyjątkowość dzieła Wilniewczyc - po dnie słów Seweryna idzie ciemny prąd nie do ominięcia. Od pierwszego do ostatniego zdania. I nie ma w tej ciemności niczego nachalnego.<br>Seweryn, gdy czyta "&lt;name type="tit"&gt;Dziennik&lt;/&gt;" Gombrowicza, rozrzuca przeczytane kartki. Gdzieś w środku przedstawienia dotyka ziemi zdanie: "&lt;q&gt;Bez bólu świat byłby obojętny&lt;/&gt;". A na końcu niezmiennie: "&lt;q&gt;Sztuka to przygoda tragiczna&lt;/&gt;". W książce Wilniewczyc żyje człowiek, jeden z nielicznych, któremu wolno na tych frazach postawić stopę.<br>&lt;au&gt;PAWEŁ GŁOWACKI&lt;/&gt;<br><br>Teresa Wilniewczyc "&lt;name type="tit"&gt;Andrzej Seweryn&lt;/&gt;". <br>Prószyński i S-ka. Warszawa 2001.<br>&lt;gap&gt;&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="convers" sex="mf"&gt;&lt;tit&gt;Nie zgubił polskiego akcentu&lt;/&gt;<br>&lt;intro&gt;Z TERESĄ WILNIEWCZYC, autorką książki "&lt;name type="tit"&gt;Andrzej