stęknął oślepiony drogocenną mąką wiedźmin, chwytając się oburącz za przeszywane obezwładniającym bólem kolano. - Ratuj się, Jaskier...<br>- Nie zostawię cię!<br> Od zachodniego skraju obozu dobiegały makabryczne krzyki, mieszające się z łoskotem podkutych kopyt i rżeniem koni. Wrzask i tętent wzmogły się nagle, nałożył się na nie dzwon, szczęk i łomot żelaza zderzającego się z żelazem. <br>- Bitwa! - krzyknął poeta. - Biją się! <br> - Kto? Z kim? - Geralt gwałtownymi ruchami starał się oczyścić oczy z mąki i plew. Niedaleko coś się paliło, ogarnął ich dech żaru i kłąb smrodliwego dymu. Tętent rósł w uszach, ziemia zadygotała. Pierwszym, co zobaczył w chmurze pyłu, były dziesiątki końskich pęcin