przeszło godzinę. Przed drzwiami siedział tłusty dojrzewający chłopiec. Dwa razy wchodził do sąsiedniego gabinetu, potem znowu siadał na ławce pod drzwiami i czekał. Na co? Zajrzałem na ten korytarzyk, gdzie wtedy siedzieliśmy: ławka inna, ale miejsce to samo. I znów usłyszałem, jakby po którymś okrążeniu znowu pojawiły się za zakrętem - zduszone wymiotne wykrzyknienia. Potem pojawiła się w miarę szybko - już było po wszystkim, nie dostała karteczki ze słowami wyroku... Słaniała się trochę na nogach, ale była szczęśliwa, że ma to za sobą, zadowolona, że jakoś to zniosła. Dziś Flora powiedziała mi, że na stronie mama szepnęła jej cicho o tym, że