mierziły ją ślady <br>proletariackich nóg, tę idiotkę, tę sługę <br>burżuazji! Te ślady, które powinna całować, gdyż <br>są śladami jej oswobodzicieli! <br><br>- Niech Katarzyna nie śmie odzywać się w ten sposób <br>do tego pana! - krzyknęłam, tupiąc nogami. - Wyciera <br>sobie nogi czy nie, nie Katarzyny sprawa! Ja nie pozwolę!... - I rozpłakałam <br>się, trochę ze złości, trochę z żalu, a trochę <br>ze wstydu przed robociarzem. <br><br>- Ależ Krysiu! - wybąkała tylko zdumiona i oszołomiona <br>moim wybuchem ciocia Kazia. <br><br>Nie znosiłam także, gdy ojciec odsyłał ludzi, którzy <br>nosili do piwnicy węgiel, do kuchni, gdzie Katarzyna dawała <br>im na stojąco (niby jakimś żebrakom!) po kawałku chleba <br>z kiełbasą "na przegryzkę