znowu puścił, że już mało co go<br>czułem w swoich dłoniach. Nie śmiałem zniżyć spojrzenia, by się<br>przekonać, czy te ręce jego jeszcze tam są razem z moimi rękami na<br>grabiach, czy to tylko pozostałość po jego uścisku.<br> - Ty... ty.... - już mi tylko doznaną przykrość wypominał, był zmęczony,<br>twarz mu zelżała, oczy wypłynęły z głębokości, a ręce gdzieś opadły,<br>niknęły z moich dłoni, z grabi. Dałem mu więc te grabie, prawie w ręce<br>mu włożyłem, ale odsunął je, powlókł się na miedzę i tam usiadł.<br> Poszedłem za nim. Stanąłem o krok od jego przygarbionej postaci.<br>Czułem się tak samo wyczerpany jak