podobny do dzisiejszych waflowo-czekoladowych torcików wedlowskich. Zanim jednak zdążyłem skosztować mojego przysmaku, torcik znikł z nocnej szafki, w której go umieściłem. Wkrótce potem podszedł do mnie z zakłopotanym wyrazem twarzy kolega Śmidota, z którym nie łączyła mnie żadna bliższa zażyłość, i przyznał się do czynu niecnego: <br>- To ja ci zeżarłem torcik. - powiedział tonem pełnym skruchy odciągnąwszy mnie "na stronę". <br>- Cały? - spytałem z odcieniem podziwu, bo torcik był spory, a Śmidota niewielki. <br>- Cały. - odpowiedział - Już nie mam ani kawałka. Nie mogłem się powstrzymać. <br>- Tak...One są smaczne, te torciki. - przyznałem raczej dla podtrzymania rozmowy, bo nie wiedziałem, jak się ustosunkować do