coraz dotkliwiej wkraczał do obozu oblężonych. Grasowały choroby. Wynędzniali i bladzi ludzie snuli się nad brzegami morza usiłując wydrzeć z niego wszystko, co nadawało się do jedzenia, ale nawet bogate morze Południa niezdolne było nasycić tych pustych żołądków. Skąpe racje, coraz bardziej zmniejszane, nie wystarczały dla nikogo. Pewnej nocy kilkudziesięciu zgłodniałych Celtów urządziło napad na składnicę żywności. Łupem ich padło parę worków mąki, wędzonego mięsa i kaszy. Spartakus zarządził surowe śledztwo i sąd. Rabunki nie powtórzyły się, ale to nie polepszyło sytuacji oblężonych. Przygnębienie i niechęć legły milczeniem nad gwarnym niegdyś i pogodnym wojskiem. Z namiotów kobiecych niejednokrotnie słychać było płacz