warunkujących trwałość, zarówno poszczególnych geoekosystemów, jak i całego krajobrazu, a więc jego odporności na oddziaływania zewnętrzne. W waloryzacji turystycznej podstawowe znaczenie stabilizujące mają: naturalna odporność siedlisk w stosunku do różnych form ich wykorzystywania, naturalna odporność szaty roślinnej, czyli tzw. obciążenie graniczne, ogólna turystyczno-rekreacyjna chłonność terenu;<br>5) wymiar standaryzacji, tj. zgodności form użytkowania terenu z obowiązującymi normami ustalanymi na mocy prawa. Standardami są w tym przypadku ustawy i rozporządzenia określające co wolno, a czego nie wolno robić w danym miejscu. Wymiar ten ma głównie charakter ograniczający swobodę zachowań turystycznych w przyrodzie oraz samowolę w przekształcaniu form użytkowania (np. samowola budowlana "drugich