nich odwlekanie i spowalnianie), które miały zaakcentować śmierć jako fakt z przeszłości, fakt dokonany, potem zaś odsunąć ją w czasie (wolno, wolniej...) służyły bowiem oswojeniu śmierci, ułatwieniu jej przyjęcia, były próbą "zmumifikowania", definitywnego odsunięcia śmierci od siebie i zamknięcia jej w przeszłości. Ale kino właściwie nie zna czasu przeszłego, odmawia zgody na odejście w przeszłość. To, co jest "dane do widzenia", zawsze jest teraźniejsze, obecne, dzieje się w chwili, gdy na to patrzymy. W kinie nie wydaje się możliwe osiągnięcie dystansu czasowego. Daremne jest podkreślenie, iż było to "dawno". W Kronice... historię śmierci opowiedziano trzy razy i tyle samo razy zakomunikowano