korowodem strzelistej zieleni na górską stromiznę. W wyleniałej miejscami szczotce liści i igliwia mimo wszystko uwięzły duże kłęby bielejącej mgły. Leżące w dole ziemia, krzewy i drzewa parowały silnie w zamierającym powoli deszczu. i tam właśnie, w tym galimatiasie uciekających do tyłu kolorów dostrzegł nagle zupełnie przypadkowo szare, rozpłaszczone na ziemi, pełznące powoli leśnym duktem ropuchy czołgów. Jeden... dwa... trzy... siedem... dziewięć...<br>Pędząc szaleńczo przed siebie siłą rzeczy więcej uwagi poświęcał temu co dzieje się przed nim w dole, liczył sylwetki skrytych między drzewami pojazdów. i kiedy w pewnym momencie przerzucił wzrok dalej do przodu struchlał zupełnie, zamarł w pełnym niedowierzania