minionej chwili triumfu. Za nadmiar szczęścia w grze nieodwołalnie wykluczony z grona gości kasyna, uprzejmie, ale stanowczo zatrzymywany w progu przez szwajcarów w białych rękawiczkach, zaczął zaglądać do ciemnych portowych szulerni, skąd niezmordowany stukot sztonów dobywał się przez całą noc. Tam kulka w ruletce krążyła tak szybko jak nigdzie, czarne zlewało się z czerwonym i przegrywało się raz po raz. Wtedy Pedro Alvarez nie miał już wyboru, musiał kontynuować swoją grę, jeśli nie chciał na zawsze utknąć w Ściegach. Wkrótce przekonał się, że z tak olśniewającym żabotem i z tak czarnymi oczami nie można chodzić bezpiecznie ulicą Solną. Ale nie było innej