pieniędzmi, gdy nagle Alek trącił go pod stołem.<br>- Uważaj! - mruknął. - Stary idzie. Szretter spojrzał na ulicę i wyprostował się.<br>- Chwileczkę, panowie - powiedział spokojnie.<br>Środkiem trotuaru, w tym samym co z rana jasnym ubraniu, młodzieńczo wyprostowany i z laską w ręku, szedł Kotowicz. Rzucając ze swej wysokości krótkie spojrzenia dokoła, wyraźnie zmierzał w kierunku werandy. Szretter szybko się podniósł. Spotkali się przy wejściu na taras.<br>- O! - ucieszył się Kotowicz. - Kogo widzę? Dobry wieczór, mój złoty.<br>Z wylaniem potrząsał chwilę jego dłonią. - Wrócił Janusz? - spytał Szretter. Kotowicz spochmurniał:<br>- Łobuz!<br>- Nie wrócił?<br>- I może nie wracać. Panie drogi, czy pan pojmuje, na co on