pewnie! pewnie! bardzo oczywista trwoga!<br>Północne niebo pochłaniało świat. Zygmunt chciałby znaleźć się na dachu kamienicy, by schwycić w dłonie choć kępkę ich sierści. Żubrzyce były już bardzo blisko. Ocierały się bokami o siebie, elektryzując niebo białymi zygzakami, gubiąc pojedyncze włosy, które wirowały, uniesione wysoko, w rytm żubrzych sapań. Pod zmierzwioną sierścią pulsowały błyskawicowe serca, tętniły jasnofioletowe żyły piorunów. Chmury przebiegły nad lasem, otarły się brzuchami o pierwsze wieżowce i przystanęły nad miastem. Wiatr wzmógł się jeszcze bardziej. Drzewa pochyliły się w niskim ukłonie, anteny zaczęły się chybotać jak zeschnięte badyle i mrok ogarnął podwórko. Za pasem drzew buczała płaczliwie lokomotywa