w połowie lat siedemdziesiątych?<br> Techniczna infrastruktura kultury, rozwój praktyk audiowizualnych pozwalają mówić o kulturze typu audiowizualnego. Kino w Polsce znajduje się po wielkiej przemianie, która dokonała się na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, a wiązała się z jego kulturalnym awansem. Wówczas kino rozwinęło i skomplikowało język swoich wypowiedzi. Powierzyło funkcje znaczeniowe obrazowi. Zmierzało ku estetycznej i znaczeniowej integracji audiowizualnej. Kino podjęło problematykę, która do tej pory była domeną literatury: mówiło o sprawach doniosłych dla narodu, dla doświadczeń historycznych, o palących kwestiach moralnych. Filmy tzw. szkoły polskiej, niezależnie od tematu, opowiadały się po stronie wartości, wołały o obecność wartości elementarnych w codziennym