nieodparty wniosek, że musiały one być - przynajmniej do czasu - także stronami wróżdy i ewentualnej zemsty. Dlatego w rozdziale 143 edyktu Rotariego mowa o zemście wywartej niekoniecznie na samym zabójcy, ale na kimkolwiek "ze strony, od której [mściciel] przyjął już okup".<br> Kodyfikacje skandynawskie utrzymały w mocy tradycyjne normy dotyczące wergeldu, ale znacznie ograniczyły zemstę: jej obiektem zmuszonym do krycia się w lesie był według Wetsg(talag tylko sam zabójca, a prawowitym mścicielem - tylko dziedzic ofiary lub ten krewny, który wniósł na thingu oskarżenie o zbrodnię. We wprowadzeniu do prawa Frostathingu wspomniano jednak o "wielkim nadużyciu", które było przez długi czas praktykowane w