się od dnia pogrzebu. Tyle razy chciałam tam zadzwonić, do tego jej ojca... ale wiesz, jak to jest, bliźniaki, zarwane noce, pieluchy... zapomina się, niestety.<br>- Właśnie tak sobie myślę, czyśmy wszyscy o niej za szybko nie zapomnieli. Ciekawa rzecz - o niej się pamięta tylko wtedy, kiedy sama przychodzi. A kiedy znika - wylatuje człowiekowi z pamięci.<br>- No. I to na cały rok. Mam wyrzuty sumienia. Może to dlatego tak się dzieje, że to nie myśmy ją odwiedzali, tylko zawsze - ona nas. Teraz, po śmierci Ewy, wszystko się u niej zmieniło... - Kreska milczała chwilę, wzdrygnęła się i dodała: - Gabrysiu... obiecaj mi, że w