wierzył. Gdańszczanie bali się posępnego snycerza i skwapliwie schodzili mu z drogi. Również Ofkę mrowił lęk, ilekroć Kunc stanął w progu. <br>On zaś niby to rozmawiał z ojcem i grzejąc się przy ogniu płonącym na wielkim kominie podziwiał robotę mistrza, ale dziewczyna czuła wciąż na sobie przenikliwe spojrzenie jego czarnych źrenic. <br>Ogarniało ją przerażenie. Uciekała na górę do białej izdebki i przejęta tęsknotą za ukochanym, szukała pociechy w piosence. Zdejmowała ze ściany luteńkę, targała jej struny i nuciła do wtóru ojcowym zegarom: <br><br> Grają zegary, <br>choć ja z żalu ginę, <br>dzwonią zegary <br>wieczorom i rankom...<br>Miłe zegary, <br>wydzwońcie godzinę, <br>w której powróci