To naprawdę była bardzo dobrze robiona gazeta. Nazwiska nic Ewelinie nie mówiły, sekretarzem redakcji był ktoś o rzadkim imieniu Dariusz, które w zestawieniu z nazwiskiem Fikus jeszcze bardziej zastanawiało. Bardzo jej się podobał reportaż Ryszarda Kapuścińskiego, facet miał niezwykły węch reporterski, a to nawet ważniejsze od sprawnego pióra. Pióro też zresztą miał wspaniałe. Kto wie, czy ten właśnie tekst, który tak Ewelinę zachwycił, nie wpłynął w dużej mierze na jej decyzję udania się na rozmowę z Rakowskim. Nie wiadomo dlaczego nastawiona była negatywnie do tego człowieka; nie widząc go jeszcze na oczy, uznała, iż jest to osobnik antypatyczny, człowiek aparatu. Kiedy