się nieznośne.<br>Zapomnieli ludzie o niebieskim źródełku.<br><br>Ale była w miasteczku samotna starsza Pani,<br>o dziwnie pięknych oczach i szlachetnych rysach.<br>Nie używała sztucznych pachnideł czarnoksiężnika.<br>Opowiadała tylko dzieciom, że było niebieskie źródełko<br>i woda z niego dawała ludziom szczęście.<br>I ludzie byli piękni.<br>I byli szczęśliwi.<br>Dzieciaki odszukały miejsce źródełka.<br>Znalazły.<br>Było zarośnięte, zaśmiecone.<br>Ale oczyściły je<br>i znów zabulgotała woda.<br>Gdy dorośli cuchnęli pachnidłami czarnoksiężnika<br>- byli smutni i starzeli się,<br>dzieciaki, które piły wodę ze źródełka,<br>były zdrowe i tryskały radością.<br>Wszystkie miały skrzące oczy i rumiane buzie.<br>Śpiewały piosenki, dzieliły się chlebem,<br>oblepiały wszystkich czerwonymi serduszkami<br>i pozdrawiały