i krytyka miały się więc stać jakby świadomością moralną epoki, jej żywą i czujną samowiedzą. Za pośrednictwem sztuki i krytyki społeczeństwo miało osiągać pełnię wiedzy o sobie, znajdować w nich wskazówkę i pomoc w przebudowywaniu własnego życia w imię idei człowieka jako świadomego twórcy historii.<br>Na podłożu takiej koncepcji pełniej zrozumiały się stawał spór Brzozowskiego z romantyzmem i z Młodą Polską. Uważając pracę za najwyższą wartość społeczną, moralną i historyczną zarzucał zarówno romantykom, jak modernistom, że zupełnie w swoim obrazie świata nie dostrzegali pracy jako jedynej podstawy egzystencji człowieka, niczym nie przyczynili się do ugruntowania w świadomości zbiorowej zrozumienia dla wartości życia