sosnowy, a zamyśl się srodze!<br><br>Nie wiem, czyja cię ręka ciosała wyśmiewna,<br>Lecz to wiem, że skąpiła urody i drewna.<br><br>Masz kalekie kolana i kalekie nogi,<br>Pewno skaczesz, miast chodzić, unikając drogi?<br><br>Taki z ciebie chudzina, takie nic z obłoków,<br>Że mi będziesz dobranym towarzyszem skoków.''<br><br>Chrystus, słysząc te słowa, zsunął się na ziemię,<br>Ów, co Boga wyciosał, bity bywał w ciemię!<br><br>Obie ręce miał lewe, obie nogi - prawe,<br>Sosnowymi stopami podziurawił trawę.<br><br>"Marna ze mnie sośnina, lecz piechur nie marny,<br>Przejdę wieczność piechtami, chociażem niezdarny.<br><br>Pójdziemy nierozłącznie, bo wspólna nam droga,<br>Będzie nieco człowieka, będzie nieco Boga.<br><br>Podzielimy się męką