tam, gdzie Robinson - zamiast wybudować sobie śliczną ruinę - opuszcza bezludną wyspę i wraca do domu. Strasznie płakałam, kiedy o tym czytałam, i cała zapuchnięta siedziałam nad zupą, a mimo to musiałam ją calutką zjeść, bo kto nie zjadł pierwszego dania, ten nie dostanie drugiego, a tym bardziej kompotu. Więc przełykałam zupę i łzy w zawziętym postanowieniu, że ja mojej wyspy nie zdradzę nigdy. Choćby dlatego, że nie chcę wiedzieć nic o zmianach na tym świecie. Zwłaszcza o śmierci rodziców Robinsona. Moich rodziców. Którzy muszą, muszą być zawsze, żeby mnie kochać.<br>Nie zachowałam ich.<br>Zachowałam do dzisiaj obie moje wyspy. Łódzką. Tomaszowską