w którymś z poprzednich listów "mądrością" nie jest aż po ostatni nasz dzień podobny do smugi horyzontu umykającej ciągle w dal sprzed oczu podróżującego. Myślę, że można skłonić głowę przed klasycyzmem drugiego człowieka, lecz on sam wobec siebie tego gestu uczynić nie może.<br><br> Ale chodzi mi o co innego. Może żwawe oddalenie się od trzydziestki, może splot wojennych przeżyć, może jedno i drugie i inne jeszcze przyczyny dokonały we mnie ostatnimi laty pewnego przesunięcia pragnień. Owszem, zanurzenie się w przeciwnościach kusi mnie i nadal, lecz już tylko jako owoc zakazany. Prawdopodobnie nigdy tej pokusy nie zetrę na miazgę. Ale może na