frankijscy zdobywcy, nie miał szans. Brakowało mu instrumentów przymusu i umocowania w tradycji prawnej niezbędnych do zapewnienia sobie posłuchu na sądowym zgromadzeniu. W obliczu niepowodzenia, Karol Wielki okazał się realistą: zrezygnował na razie z forsowania komesowskiej jurysdykcji i zadowolił się tym, żeby saskie wspólnoty lokalne uznały króla Franków za dysponenta zwierzchniego sądownictwa, jakim do niedawna były wiece poszczególnych plemion i doroczny wiec Sasów w Marklo.<br>Ze względu na terytorialno-sąsiedzki charakter wspólnoty oraz jej funkcje sądowe placitum pagensium Kapitularza saskiego był odpowiednikiem wiecu (placitum, conventus, mallus) alemańskiej centeny. Niestety, nie wiemy, jak nazywano podówczas w Saksonii człowieka, który takiemu wiecowi przewodniczył