gdyż nie starczy miejsc dla wszystkich chętnych. Podziękowałem koleżance (ona sama nie miała zamiaru wyjeżdżać) za życzliwość i pomyślałem, że przed chwilą wysiadłem z rodzinnego samochodu, by za chwilę usiłować dostać się do zatłoczonego autokaru, który wyruszy zapewne w tym samym kierunku. Ale na roztrząsanie tej sprawy nie było czasu, zwłaszcza, że niewiele go zostało do wyruszenia w drogę słynnej potem, jak ją ochrzczono "karawany Karafft-Kreuterkrafta". Kiedy z walizeczką w ręku zjawiłem się przed wyznaczoną godziną na Placu Dąbrowskiego, autokary i pojazdy osobowe już czekały, niebardzo jeszcze zapełnione. Nie było żadnych "scen dantejskich" przy zajmowaniu miejsc, więc albo mało ludzi wiedziało